EPILOG - Ostatnie wizyty

 

EPILOG

Ostatnie wizyty

 

 

Weszłam do A-Frame niosąc moje torby i krzycząc - „Max!”

Nie otrzymałam odpowiedzi.

Rzuciłam torby na stół, zastanawiałam się przez chwilę, jak wścieknie się Max, kiedy zobaczy, że kupiłam sobie zupełnie nowy strój (w tym buty i bieliznę), zdecydowałam, że będzie bardzo zły (aż zobaczy bieliznę), potem znowu krzyknęłam - „Max! Jestem w domu! Gdzie jesteś?”

Krzyczałam, bo teraz, jeśli nie widziałaś osoby, której uwagi chciałaś, musiałaś krzyczeć w A-Frame. To dlatego, że Max rozbudował ją w obie strony.

Z jednej strony, za kuchnią, znajdował się jednopiętrowy, ogromny pokój rodzinny, wypchany meblami, które zapraszały do ​​odpoczynku i to przez długi czas (i tak robiliśmy); duży telewizor z płaskim ekranem wisiał na ścianie, a wstawione dookoła półki wypełnione były książkami, płytami CD i DVD. Był tam kolejny ogromny kamienny kominek, który pomagał ogrzewać pomieszczenie zimą i czynił go jeszcze przytulniejszym niż już był, bez względu na to, jak duży był, był całkiem przytulny, biorąc pod uwagę wysoki współczynnik wypoczynkowy mebli.

W salonie znajdował się również ogromny portret ślubny, wykonany przez nikogo innego jak Jimmy’ego Cotton’a. Był to portret, który osobiście uważałam za arcydzieło Cotton’a.

Był czarno-biały, przedstawiał moją pełną postać w sukni w kolorze kości słoniowej i Maxa w jego ciemnym garniturze. Max wyprowadził mnie z imprezy na prywatną chwilę i trzymał ramię wokół mojej talii. Ja trzymałam rękę lekko na jego szyi. Moja głowa była odchylona do tyłu, Max się pochylał, więc nasze twarze były blisko. Rozmawialiśmy o czymś, czego nie pamiętam, ale cokolwiek to było, chociaż byliśmy oboje z profilu, widać było, że Max miał mały uśmiech na ustach, a ja miałam ogromny na moich, jakbym była gotowa wybuchnąć śmiechem. Oboje wyglądaliśmy na szczęśliwych, wyglądaliśmy naturalnie, stojąc blisko i dotykając, a co najważniejsze, wyglądaliśmy na zdecydowanie, bezwstydnie i całkowicie zakochanych.

Uwielbiałam to zdjęcie. To była moja najbardziej ulubiona rzecz w domu i nigdy nie męczyło mnie patrzenie na nią, mimo że Max dokuczał mi (często), gdy przyłapał mnie zagubioną w studiowaniu tego zdjęcia.

Po drugiej stronie domu, za wielkim pokojem, Max zbudował dwupoziomową część z dwoma pokojami i łazienką z wanną na dole. Na piętrze był główny apartament Maxa i mój z dużą łazienką i salonem. Uwielbiałam ten apartament, był piękny, ale tęskniłam za przebywaniem z Maxem na naszym strychu, którego używaliśmy teraz jako pokoju gościnnego, gdy tylko mama i Steve lub przyjaciele z Anglii przyjeżdżali z wizytą.

Dlatego biorąc pod uwagę fakt, że nawet przy moim krzyku Max może mnie nie usłyszeć, poszłam go szukać.

Przechodząc przez nasz dom, starałam się nie myśleć o tym, że zobaczyłam Shaunę z mężem w centrum handlowym. Nie widziałam jej od wieków: to musiały być co najmniej dwa lata, a jej widok wywołał myśli, które od dawna nie zajmowały mi głowy. Myśli, których nie chciałam mieć, ale myśli, których nie mogłam powstrzymać, ilekroć zaczynały się tłoczyć.

Mówiono, że Shauna mieszkała teraz na obrzeżach Carnal, w mieście oddalonym o jakieś sześćdziesiąt kilometrów. Plotka w Gnaw Bone donosiła, że naprawdę kocha tego faceta. Widząc go po raz pierwszy, byłam zaskoczona. Był od niej niższy, starszy i nie tak atrakcyjny fizycznie jak ona. Plotka głosiła również, że nie był za bardzo dziany, ale ona była zadowolona ze swojego średniego domu ze średnią pensją męża.

Max powiedział, że to bzdura, ponieważ nadal nie pracowała i prawdopodobnie miała oczy otwarte na swój następny cel, tak jak zawsze.

Myślałam, że to może nie być bzdura. Nawet lodowa królowa przemyślałaby swoją życiową ścieżkę, gdy z powodu jej działań jej facet zabawka został zamordowany, pozostawiając jego dzieci bez ojca; jej poprzednia ścieżka życiowa sprawiła, że została wrobiona w wielokrotne morderstwa; a kiedy wyszło na jaw, że próbowała oskubać swoją najlepszą przyjaciółkę przez całe życie, wszyscy w mieście przestali ją tylko nie lubić i zaczęli ją aktywnie nienawidzić, i nie bali się tego pokazać, nawet jeśli przeżyła znaczącą traumę.

Tak jak bywało, myśli o Shaunie, niestety, doprowadziły mnie do myśli o tamtej nocy i o tym, co z niej wynikło.

Mama widziała, jak Damon niósł mnie do swojej ciężarówki i natychmiast zadzwoniła do Maxa. Równie natychmiast Max wkroczył do akcji, dzwoniąc do Micka w tym samym czasie, gdy on i Steve zaczęli mnie szukać. Max i Steve znaleźli Damona niecałe trzydzieści minut później, ponieważ nie było trudno go znaleźć, biorąc pod uwagę, że jego SUV i ciało znajdowały się przy głównej drodze, zaledwie kilka kilometrów za miastem.

Kiedy Damon był zabity, a ja zniknęłam, moja torebka wciąż była w SUV’ie Damona i nie było żadnych słów ani widoków, które by udowodniły, że jestem bezpieczna, zapanowało zamieszanie, więc Max namówił Micka do zorganizowania pełnej obławy lub, w tym przypadku, polowania na kobietę.

Nie umknęło Max’owi, że gdy wiadomość przeszła przez Gnaw Bone i każdy mężczyzna i większość kobiet w mieście porzucili to, co robili, aby dołączyć do polowania, a Harry był jedynym, który nie mógł wziąć udziału. Sprawy stały się jaśniejsze, gdy siostra Bitsy zgłosiła, że Bitsy zaginęła i nie mogli się z nią skontaktować i jej nie widzieli. Mick przeszukał informacje co do posiadłości, które posiadali Curt, Bitsy i Harry, i znaleźli domek myśliwski, który należał do Harry’ego. Po przekazaniu tej wiedzy Max i Steve udali się do chaty, a Mick, Jeff, Brody i reszta poszli za nim.

Zanim Max mnie znalazł, Harry miał mnie przez siedem godzin. Dopiero dużo później, tak naprawdę, gdy byliśmy w moim łóżku w domu Charliego w Anglii, Max wyznał mi, że te siedem godzin „były najgorszymi siedmioma godzinami w moim pieprzonym życiu, Księżno”.

Nienawidziłam Harry’ego, ponieważ sprawił, że Max doświadczył tego strachu. I nienawidziłam go jeszcze bardziej, ponieważ sprawił, że moja mama i Steve też go doświadczyli. Jedyną dobrą rzeczą, jaka z tego wynikła, było to, że po tym jak zostałam w Gnaw Bone dodatkowy tydzień, Max nie pojechał do Anglii na kilka tygodni. Zamiast tego przyjechał do Anglii i został ze mną przez całe trzy miesiące, kiedy pracowałam na wypowiedzenie, sprzedałam dom Charliego i przygotowywałam się do porzucenia mojego starego życia.

Od tamtego dnia, poza pracą, wycieczkami do centrum handlowego czy sklepu spożywczego lub, kiedy Max był w mieście robiąc coś dla swojej mamy i inne rzeczy z normalnego życia, Max nigdy nie był ode mnie daleko. Zwykle był przy mnie, a jeśli nie, mógł być przy mnie w mniej niż trzydzieści minut.

To nie było duszące. Kiedy zostałaś porwana i omal cię nie zastrzelono, bycie z góralem za plecami uspokajało.

A posiadanie niesamowitego mężczyzny kochającego cię tak bardzo, że doświadczanie groźby utraty cię oznaczało, że nie lubił cię mieć daleko, było bardziej niż uspokajające. To było piękne.

Harry strzelił Damon’owi w serce, więc był martwy, zanim jego twarz uderzyła w ziemię. Niewiele mu brakowało, ponieważ był poważnym palantem, ale nikt nie wierzył, że to odpowiednia kara, nawet jeśli był poważnym palantem.

Harry przyznał się do trzech morderstw, spisku w celu popełnienia morderstwa i czterech porwań, ponieważ w końcu porwał też Bitsy. Nawet jeśli przyznał się do zbrodni, to i tak dostał wyrok dożywocia, jak myślałam, że zdecydowanie powinien. Max miał inne zdanie, mianowicie wyrok śmierci, ale ponieważ stan Kolorado skazał na śmierć tylko jednego człowieka od 1976 roku, Max musiał zadowolić się tym, że Harry nie oddychał swobodnie i miał mnóstwo czasu na refleksję nad swoimi czynami przez resztę jego smutnego, zmarnowanego życia.

Bitsy przyznała się do spisku w celu popełnienia morderstwa.

Kłótnie wstrząsnęły miastem Gnaw Bone, bo nikt nie podejrzewał ani Harry’ego, ani Bitsy. Oboje byli lubiani, a całe miasto było oszołomione, że nie tylko popełnili ten ohydny czyn (lub, w przypadku Harry'ego, czyny - liczba mnoga), ale jeszcze planowali to od lat.

Prawdę mówiąc, niezależnie od tego, czy było to dobre, czy złe, nikt nie obwiniał za bardzo Bitsy. Curt okaleczył ją, zabił jej najlepszą przyjaciółkę, rażąco ją zdradzał, dawał pieniądze swojej kochance i na różne sposoby zmusił Bitsy do życia, którego nie chciała prowadzić zarówno na wózku inwalidzkim, jak i mieszkając w tym domu, który panował nad całym miastem. Ale najważniejsze było to, że spędziła lata planując morderstwo męża.

Niemniej jednak jej przyznanie się do winy i okoliczności łagodzące sprawiły, że jej wyrok był stosunkowo lekki, ale nadal przebywała w więzieniu i miała spędzić trochę czasu.

Chociaż wpadłam w ich bałagan, Max też nie obwiniał Bitsy (bardzo). To dlatego, że Bitsy, która ukrywała swoją gorycz wobec męża, nie ukrywała skruchy za to, co zrobiła, bez względu na to, co jej ktoś mówił (w tym ja, kiedy ją odwiedziłam), obwiniała się za to, że doprowadziła Harry’ego do zrobienia tego. Wzięła odpowiedzialność za wszystko, a zwłaszcza za to, co mi się przydarzyło. Wydarzenia, które doprowadziły do morderstwa Curtisa Dodd’a, złamały ją. To nie więzienie ją złamało; miała na myśli koniec czterech żyć i to, co mi się przydarzyło.

Próbując zadośćuczynić, sprzedała firmę Curt’a Max’owi za bezcen. Kłócił się z nią o umowę, ale odmówiła słuchania. Chciała zrobić, co w jej mocy, żeby zatrzymać Maxa w mieście oraz, aby mógł utrzymać siebie i mnie, i jakoś przekonała macho górala Maxa do zawarcia umowy. Kupił to i, jak powiedział, że zrobi, ograniczył operacje. Mimo to, reputacja Maxa jako człowieka, a także wysoka jakość jego rzemiosła, sprawiły, że jego załoga była zajęta, jego rodzina nakarmiona, a jednocześnie żyjąca bardziej niż komfortowo i, ponieważ kupiłam moje biurko prawnika i zainstalowałam je w biurach George’a, kiedy on i ja utworzyliśmy partnerstwo, utrzymaliśmy naszą górę w czystości.

Skończyłam poszukiwania Maxa, kiedy wróciłam do kuchni i mentalnie, na szczęście, wzruszyłam ramionami, gdy zobaczyłam notatkę Maxa.

Księżno,

Charlie i ja wyszliśmy.

Max.

Trzymałam notatkę i wpatrywałam się w nią.

Wyszli. Na zewnątrz. Teraz. Kiedy wszyscy powinniśmy się szykować.

Zobaczyłam ruch obok siebie i spojrzałam w dół na dużą, puszystą szarą kocicę, która unosiła pupę w powietrzu, klatkę piersiową do podłogi i łapy wyprostowane przed sobą, jednocześnie przeciągając się i ziewając, jak zwykle nieświadoma irytacji matki.

Kot był moim pomysłem, Max chciał psa. Poddał się tylko dlatego, że kiedy naprawdę naciskałam na kota, powiedziałam mu, że dostanie Charliego.

Więc mam kota.

„Mój mąż jest denerwujący” - powiedziałam kotce.

Przestała się rozciągać i zamrugała, komunikując mi całkowitą obojętność.

Uśmiechnęłam się do niej, upuściłam notatkę, podeszłam do mojego kota i podrapałam jej tyłek, zanim wyszedłem z A-Frame. Okrążyłam dom, zobaczyłam otwarte drzwi stodoły i przewróciłam oczami. Potem wspięłam się do niej, otworzyłam sejf, złapałam klucze i wskoczyłam na quada. Zawróciłam go w stodole i wyruszyłam na poszukiwanie mojego męża i syna na naszej górze.

Wiedziałam, że Max i Charlie mieli kilka specjalnych miejsc, ale ilekroć musiałam zaciągnąć ich z powrotem do domu (co zdarzało się często), zwykle znajdowałam ich w pierwszym miejscu, które sprawdzałam.

Okrążyłam szlak na szczycie wzgórza, który wznosił się z tyłu Urwiska Maxa i zatrzymałam quada, kiedy spojrzałam w dół i moje oczy trafiły na scenę przede mną.

Max był tam na dole, w dżinsach i podkoszulku, jego skóra była opalona bardziej niż zwykle, ponieważ dużo pracował na zewnątrz i było lato. Siedział na ziemi (tak jak zwykle, ponieważ nie robił prania), z kolanami ugiętymi i Charliem na kolanach, wciśniętym między klatkę piersiową i uda. Głowa Maxa była odwrócona ode mnie w kierunku widoku. Tak naprawdę nie widziałam ciemnowłosej głowy mojego syna, ale widziałam, że prawdopodobnie nie przyglądał się temu widokowi, ponieważ w tym momencie walił w kolana ojca swoimi małymi pięściami.

Westchnęłam zirytowana, ale, chociaż tylko ja mogłam to usłyszeć, ale tak na prawdę tego nie myślałam.

Zostaw ich w spokoju, powiedział mi w myślach Charlie.

„Musimy się przygotować” - szepnęłam pod wiatr.

Spójrz na nich, Okruszku, nalegał Charlie, ale nie musiał, moje oczy nie opuściły Maxa i naszego syna.

Charlie na kolanach Maxa przekręcił się tak, że stał twarzą do ojca, jego małe, niemowlęce nóżki pompowały, a jego małe piąstki uderzały teraz w ramiona taty. Max nie próbował kontrolować pięści Charliego; po prostu owinął syna w ramiona i zgiął szyję tak, że jego twarz znalazła się w Charliem. Dlatego Charlie wziął to za wskazówkę, by złapać Maxa za ucho i usłyszałam, jak wiatr niesie chichot mojego męża zmieszany z dziecięcym śmiechem mojego syna z powrotem do mnie.

Poczułam, że usta układają mi się w uśmiechu.

Zostaw ich, powtórzył Charlie.

„Dobrze” - szepnęłam.

Kocham cię, Okruszku, powiedział do mnie Charlie.

„Ja też cię kocham, Charlie” – odparłam.

Potem zawróciłam quada i pojechałam do domu.

*****

„Kiedy wrócimy do domu, mała, porozmawiamy o tym, że wyjechałaś na quadzie” - Max warknął mi do ucha, a ja odwróciłam głowę do niego, gdy Charlie wyskoczył z moich kolan i wpadł na klatkę piersiową swojego ojca.

Z wyćwiczoną łatwością Max złapał zawsze aktywnego Charliego i przyciągnął go blisko.

„Co?” – zapytałam z udawaną niewinnością.

„Poszedłem zamknąć stodołę i zobaczyłem, że jednego z quadów nie było tam, gdzie go zostawiłem. Ponieważ Charlie nie może jeszcze siedzieć na nim okrakiem, zostajesz ty i, jak powiedziałem, kiedy wrócimy do domu, porozmawiamy o tym.”

Moje oczy opuściły Maxa, by spojrzeć przez ramię i prześlizgnęły się przez kościelne ławki, które były przepełnione po brzegi. Widziałam cały kościół, skoro byliśmy w pierwszej ławce obok Barb i Brody’ego. Kiedy to zrobiłam, pomyślałam, że powinnam była zwrócić uwagę na to, gdzie był quad, kiedy go brałam i powinnam była odstawić go tam, gdzie był.

„Księżno, spójrz na mnie” - zawołał Max i wiedziałam, że nie odpuści, dopóki nie zrobię tego, co mi kazano, więc zrobiłam tak, jak mi kazał – „Nigdy więcej quadów” – zakończył.

„Wróciłam do domu, a was nie było” – wyjaśniłam.

„Zostawiłem notatkę” – powiedział mi Max.

„Tak, ale musieliśmy zacząć się przygotowywać” – powiedziałam mu.

„Jesteśmy tutaj, prawda?” - zapytał.

„Tak” - odpowiedziałam.

„I się nie spóźniliśmy.”

„Nie, ale byliśmy blisko i możesz mieć pamięć słonia, ale tracisz poczucie czasu, zwłaszcza gdy jesteś z Charliem w górach.”

„Mała… jesteśmy… tutaj” - powtórzył Max - „I nie jesteśmy spóźnieni, więc nie straciłem poczucia czasu. Wiesz, że bym tego nie przegapił, więc nie powinnaś się martwić i w swoim stanie nie powinnaś pod żadnym pozorem jeździć na quadzie.”

Pomachałam ręką między nami i stwierdziłam - „Jestem dobra w jeździe na quadzie i powinnam być, sam mnie nauczyłeś na nim jeździć, a ponadto nie mam stanu. Jestem dopiero w dziesiątym tygodniu, a nawet jeśli nie, to nic mi nie jest.”

Dłoń Maxa wystrzeliła i owinęła się mocno wokół mojej, gdy zabrał ze sobą Charliego, pochylił się i odpowiedział - „Jesteś w ciąży z moim dzieckiem. Rozumiem, że nadal jesteś moją Niną i myślisz, że możesz robić, co ci się podoba, nawet z moim dzieckiem w tobie, ale to, co potrzebujesz zrozumieć, to to, że jesteś moją Niną i tobą mam moje dziecko w tobie i chcę, żebyście ty i nasze dziecko czuli się doskonale przez następne sześć i pół miesiąca, a potem jeszcze trochę i zrobię wszystko, żeby tak było, a część mnie, która to robi, nie pozwala ci włożyć twojego tyłka na quada.”

„On ma rację” - wtrąciła szeptem moja matka, pochylając się do nas z ławki, w której siedziała tuż za nami.

„Nellie” - Steve, siedzący obok niej, warknął ostrzegawczo.

Max zignorował to i zadekretował - „Zakaz quada.”

Przestałam krzywić się na mamę, mój wzrok przeszedł przez Steve’a, potem Lindę, potem Kami, wszystkich, którzy siedzieli w ławce z mamą i wszyscy patrzyli na Maxa i mnie z rozbawieniem (oprócz Kami, która przewróciła oczami i bezgłośnie powiedziała: „apodyktyczny ” do mnie), potem spojrzałam na mojego męża i zaczęłam - „Max …”

Jego ręka w mojej przyciągnęła obie do jego klatki piersiowej, więc były wsunięte między niego a Charliego, a Charlie skorzystał z okazji, by złapać się moich włosów. Ale patrzyłam na Maxa tylko dlatego, że był jedyną rzeczą, którą widziałam.

„Księżno, nie… quad.”

Spojrzałam na niego, a on nawet nie mrugnął, więc wiedziałam, że Pan Nadopiekuńczy postawi na swoim. Wiedziałam też, że Pan Nadopiekuńczy był częściowo Panem Nadopiekuńczym, ponieważ jego pierwsza żona straciła kilkoro dzieci, zanim wzięły one swój pierwszy oddech na tym świecie i chociaż urodzenie Charliego było pestką, Max stracił tyle, że moja łatwa ciąża nie miała zmienić jego perspektywy.

Był również Panem Nadopiekuńczym, ponieważ jego pierwsza żona zginęła w wypadku samochodowym, na który nie miał wpływu.

I wreszcie, był Panem Nadopiekuńczym, ponieważ jego druga (wkrótce) żona została porwana przez górala prześladowcę, a następnie odurzona i porwana przez złego człowieka z gór i prawie zastrzelona na śniegu.

Więc się poddałam.

„Och, w porządku” - wymusiłam się, złapałam syna i wyciągnęłam go z ramion Maxa w moje.

Odpowiedzią Maxa na ten gest było przesunięcie ramienia wzdłuż ławki, owinięcie go wokół moich ramion i przyciągnięcie mnie blisko i ciasno do jego boku. Boczne drzwi do sanktuarium otworzyły się i Jeff, wyglądający przystojnie w smokingu oraz Pete, jego drużba, wyszli, aby ustawić się przed ołtarzem.

Poczułam, jak moje wnętrzności się rozgrzewają.

Wtedy poczułam usta Maxa przy moim uchu - „Ta nowa sukienka jest słodka, mała” - wyszeptał, moje usta zaczęły się unosić w uśmiechu, ale zamarły, kiedy skończył - „Ale o tym też porozmawiamy, kiedy wrócimy do domu.”

Odwróciłam głowę, a Max podniósł swoją, nasze oczy się spotkały, po czym poinformowałam go - „Przypomnę ci, że to ty chciałeś, żebym się tu przeprowadziła, zanim naprawdę mnie poznałeś, a ja robię zakupy. To właśnie robię. To jest to, co zawsze robiłam. Ciężko pracuję. Dużo kupuję. I co więcej, nie przyjdę na to wydarzenie, ze wszystkich wydarzeń, w niczym innym niż bajecznej nowej sukience. Więc wygrałeś z quadem, ale nie, nie porozmawiamy o tej nowej sukience, kiedy wrócimy do domu.”

Chociaż możemy rozmawiać o nowych ciuszkach, które kupiłam Charliemu. Naprawdę nie potrzebowałam sukienki, ale Charlie naprawdę, naprawdę nie potrzebował żadnych nowych ubrań. Nigdy nie powinnam zaglądać do sklepu dla dzieci, ale moje stopy zawsze mnie tam zabierały. Nie było sposobu, aby z tym walczyć, więc już dawno przestałam próbować.

Dobra wiadomość była taka, że Max nie wiedział jeszcze o nowych ubraniach Charliego.

Zła wiadomość była taka, że niczego przed nim nie ukrywałam, więc w końcu musiałam mu powiedzieć.

Patrząc w jego piękne szare oczy, zdecydowałam, że powiem mu jutro.

„W porządku, ja wygrałem z quadem, ty wygrałaś sukienkę” - Max przyznał, uśmiechnęłam się, pochyliłam i dotknęłam ust jego ustami.

Nie odsunęłam ust, kiedy wyszeptałam - „Dziękuję, kochanie”.

Potem obserwowałem, jak jego oczy robiły to, co zawsze robiły przez trzy lata, za każdym razem, gdy nazywałam go kochanie. Rozgrzały się i stały się intensywnie Potem jego dłoń zacisnęła się na tył mojej głowy, pochylił ją i pocałował w czoło, zanim mnie puścił.

Odsunęłam się, Charlie opadł na moją klatkę piersiową i przytulił się do mnie w rzadkiej, ale zawsze cennej chwili przytulanki, dziecięcej czułości. Owinąłem ramiona wokół mojego syna i wykorzystałam tę chwilę, ponieważ poświęcałam wiele chwil, aby pogratulować sobie rzucenia kostką, zaryzykowania życia i wyruszenia na moją przerwę z przygodą w górach Kolorado, gdzie mój hazard opłacił się w każdej sekundzie każdego dnia i to bardzo.

Spojrzałam z powrotem na przód kościoła, a potem spojrzałam na Brody’ego, gdy jego głowa odwróciła się w moją stronę i zauważyłam jego rozbawione niebieskie oczy, na które przewróciłam moimi, po czym jego rozbawienie stało się słyszalne.

Potem zabrzmiała muzyka i wszyscy wyprostowaliśmy się i skręciliśmy w ławkach, by popatrzeć, jak Becca idzie do ołtarza.

Potem wstaliśmy i mocno przytuliłam mojego syna do siebie, gdy Max obejmował mnie ramieniem, dłonią osłaniając mój brzuch i przytulając nas mocno do swojego ciała, kiedy ja i moja rodzina patrzyliśmy na piękną, promienną, uśmiechniętą, szczęśliwą Mindy idącą do ołtarza.

*****

Holden Maxwell wyszedł z sypialni śpiącego syna, niosąc zużytą butelkę. Wszedł do pokoju wypoczynkowego, gdzie zobaczył swoją żonę wsuniętą w wielki fotel, z jej cholernym kotem zwiniętym w kłębek na kolanach.

Po ślubie i po weselnych drinkach ze Steviem i Nellie, jego matką i Kami, Brody’m, Cotton’em i Arlene, odwiózł swoją rodzinę do domu, a Nina przebrała się ze swojej ładnej sukienki w parę luźnych spodni ze sznurkiem i obcisłą koszulkę.

Nie była jeszcze bliska uwidocznienia ciąży, a z Charliem tak naprawdę zaczęła ją pokazywać dopiero na początku piątego miesiąca. Mimo to w końcu była bardzo ciężka, a Charlie przyszedł się na świat ważąc cztery kilogramy i dwieście gramów.

To zaalarmowało Maxa, ten późny rozwój, szybka zmiana ciała Niny i duże brzemię, ale to był fakt, którym nie dzielił się z nikim poza Brody’m i jego matką.

Nie wiedział o tym, ale nie miał się czym martwić. Nina nie zwalniała tempa przez całą ciążę, poród trwał trzy godziny i przebiegł tak gładko, że lekarz powiedział, że w czasie dziesięciu lat praktyki nigdy nie miał tak łatwego.

Kiedy odwiedził Bitsy w areszcie śledczym, żeby opowiedzieć jej o swoim nowym synu i o tym, jak przyszedł na świat, powiedziała mu, że uważa, że życie dało mu wystarczająco dużo bólu serca, że przez jakiś czas powinien mieć łatwiej.

Bitsy nie miała pojęcia, że życie z Niną wcale nie jest łatwe.

Ale to nie znaczyło, że nie było piękne.

Nina trzymała go w napięciu. Jego żona brała życie garściami, pożerała je codziennie z głodem i namiętnością, które nie przestały go zadziwiać, gdy mijały ich wspólne dni.

Nie umknęło Max’owi, że życie dało mu wielką nagrodę w młodym wieku, a potem odebrało ją tylko po to, by ją zwrócić. Znał gorzki smak straty i dlatego rozumiał, że Bitsy nie lubi tego smaku.

I dlatego nigdy nie przestał rozkoszować się słodkim smakiem, którym Nina wypełniała jego życie. Przypomniał sobie chwilę, w której gorycz została zmyta z jego języka, kiedy jego obecna żona poinformowała go, że bolą ją zatoki, kiedy dzielnie i przezabawnie zmierzyła się z nim w śnieżycy kilka minut po ich spotkaniu. Był tak przyzwyczajony do kwaśnego smaku, że było dla niego szokiem, kiedy zniknął, gdy walczył ze śmiechem, a jednocześnie wdzierała się słodycz, tak silna i obca, że aż bolały go zęby.

Zabrał butelkę do kuchni, a potem poszedł do żony na fotelu.

Rozpalił ogień, ponieważ Nina lubiła wieczorne siedzenie przy ogniu, bez względu na to, czy było lato, czy zima. Ale wiedział, że to zmarnowany wysiłek. Podobnie jak z Charliem, w pierwszych miesiącach ciąży dużo spała. Wiedział, że prawdopodobnie odleciała, gdy tylko oparła głowę o wysokie poręcze fotela.

Delikatnie ją poruszył, a jej cholerny kot od razu odbiegł. Usiadł obok niej i przyciągnął ją do siebie. Pomogła mu. We śnie wtuliła się głęboko w jego ciało, owijając ramieniem jego brzuch, z głową wtuloną w jego szyję.

Przez to wszystko, jak zwykle bywało w przypadku jego Niny, nie obudziła się. Musiał zanieść ją do łóżka. Miała aktywny dzień poczynając od wizyty w centrum handlowym, a kończąc na tańczeniu jak wariatka na przyjęciu u Mindy i Jeffa, a potem śmiejąc się, aż krztusiła się, z rodziną i przyjaciółmi w The Mark.

Max wpatrywał się w ogień i trzymał żonę blisko siebie, a kiedy to robił, w jego mózgu przemówił słodki, przyciszony głos, którego nie słyszał od trzynastu lat.

Jestem szczęśliwa, kochanie powiedziała Anna i Max zamknął oczy.

Potem je otworzył i przyciągnął Ninę bliżej.

„Ja też jestem szczęśliwy” – wyszeptał.

Teraz odchodzę. Jeśli Nina zapyta, gdzie się podział, powiedz jej, że zabieram Charliego ze sobą.

Max nie odpowiedział.

Kocham cię Max i kocham sposób, w jaki ona cię kocha.

Anna by to pokochała. To była czysta Anna.

„Znajdź spokój, Łabądku” - odpowiedział Max.

Już to zrobiłam, jakieś trzy lata temu, kochanie.

Szczęka Maxa zacisnęła się, by walczyć z zaciśnięciem gardła.

Potem zapadła cisza z wyjątkiem trzaskającego ognia na palenisku wielkiego kamiennego kominka, który własnoręcznie zbudował w domu na górze, którą mu podarował ojciec, kiedy jego syn spał w drugim pokoju, a jego śpiąca żona, nosząca jego nienarodzone dziecko, przytulona była do jego boku.

A Holden Maxwell pozostał tam, gdzie był nieruchomy, cichy, zadowolony i wpatrywał się w ogień, dopóki nie nadszedł czas, aby wstać i zanieść Ninę do łóżka.

 

#####

„Łowca Marzeń” (Dream Chaser)

Kirsten Ashley

Seria Drużyna Marzeń (Dream Team) Nowele

Część 2 na:

https://monique-romans-11.blogspot.com/

„Słodkich Snów”

Kirsten Ashley

Seria Colorado Mountains cz.2 w lipcu na:

https://monique-romans-9.blogspot.com/

 

 

jeśli lubisz moje tłumaczenia, dowolne dotacje na:

https://www.paypal.com/paypalme/Monique1b?country.x=PL&locale.x=pl_PL

14 - Wydorośleć

 

Rozdział 14

Wydorośleć

 

 

„Powiedz mi” - Max warknął przy moich ustach, gdy jego ręce na moich biodrach przycisnęły mnie do jego penisa.

„Kochanie” – wyszeptałam, nie wiedząc, co chciał, żebym mu powiedziała, ale gotowa powiedzieć mu wszystko, co chciał usłyszeć, ponieważ byłam tak bardzo, bardzo blisko.

„Powiedz mi, mała” – rozkazał, wciąż warcząc, pozwalając mi się podnieść, a następnie używając rąk, by mnie wypchnąć z powrotem do dołu.

To był ranek, Max obudził mnie rękami, potem ustami, a teraz ja na nim jeździłam, ale on siedział, moje ręce były w jego włosach, miałam opuszczoną głową, trzymałam usta na jego ustach i nic nie było w mojej głowie prócz piękna doznania zbierającego się między nogami.

„Co, Max” – wydyszałam - „Co chcesz?”

„Powiedz mi, że mnie kochasz.”

Moje zamknięte oczy otworzyły się i zacisnęłam palce na jego włosach. Jego oczy też były otwarte, gorące, głodne i intensywne.

„Max” - szepnęłam.

„Powiedz mi, mała, zanim dojdziesz”.

„Max …” - poruszałam się szybciej, mocniej go ujeżdżając, ponaglały mnie doznania w tym samym czasie, kiedy on domagał się tego silnymi rękami.

„Kochasz mnie” - stwierdził.

O Boże, to się działo, wszystko, wszystko na raz.

„Tak” - wyszeptałam.

„Powiedz to” – rozkazał.

Spojrzał mi w oczy i powiedziałam to - „Kocham cię Max.”

Jego ramiona owinęły się wokół mnie, trzymając mnie mocno, a ja patrzyłam, jak jego oczy stają się bardziej gorące, głodne i tak intensywne, że czułam, jakby paliły się w moje.

„Dojdź dla mnie, mała.” – zażądał.

„Wszystko co zechcesz, kochanie” – odetchnęłam, a potem uderzyło mnie, głowa odleciała mi do tyłu i z radością zrobiłam, co mi kazano.

*****

Wyszłam z łazienki, skierowałam oczy na Maxa, który patrzył na mnie. Kiedy zbliżyłam się do jego strony łóżka, ponownie odsunął kołdrę, odsłaniając pełnię wszystkich rzeczy Cudownego Maxa i moja dusza westchnęła. Potem położyłam kolano na łóżku i okraczyłam go, przygotowując się do przemieszczenia się nad nim, ale złapał moje biodra i wstrzymał mój ruch, przyciągając mnie do siebie.

Nie przeszkadzało mi to, więc usadowiłam się z czołem na jego szyi, tułowiem przyciśniętym do niego, kolanami po bokach, a jego palce zaczęły chaotycznie poruszać się po skórze moich pleców i pośladków.

Leżałam otoczona wszystkim co Maxa: jego ciałem, jego ramionami, jego łóżkiem, jego domem, myśląc o tym, że powiedziałam mu, że go kocham. Znałam go od dwóch tygodni i powiedziałam mu, że go kocham.

Oczywiście zażądał, żebym to powiedziała. I oczywiście była to prawda. I oczywiście powinien wiedzieć. I chciałam, żeby wiedział.

To nadal nie oznaczało, że nie wariowałam, ponieważ powinien wiedzieć i chciałam, żeby wiedział, ale nie byłam pewna, czy powinnam mu teraz powiedzieć.

„Wiesz, ja też” - usłyszałam jego chrapliwy głos, który dudnił cicho.

„Co?” - zapytałam jego gardło.

Nie odpowiedział, a kiedy jego milczenie trwało długo, podniosłam głowę i spojrzałam w dół na jego twarz, aby zobaczyć, że wyglądał na nasyconego i poważnego.

„Co wiem?” - zapytałam.

Jego palce przestały wędrować, jedna ręka owinęła się wokół mojej talii, druga ręka wsunęła się po moim kręgosłupie i we włosy.

Jego niesamowite szare oczy nie opuściły moich, kiedy odpowiedział łagodnie - „Ja też. Powiedziałem to niedawno i miałem to na myśli.” - Jego palce napięły się na mojej skórze głowy - „Jestem w tobie zakochany, Księżno.”

Patrzyłam na niego, czując, jak łzy napływają mi do oczu, ponieważ uczucia wzbierające we mnie były zbyt silne, aby nie wyciekły.

„Naprawdę?” - szepnęłam, gdy jedna łza uciekła i spłynęła po skórze mojego policzka, gdy oczy Maxa obserwowały, jak wyznacza ścieżkę.

Potem jego ręka wyszła z moich włosów, by objąć moją szczękę, a kciukiem przesunął po policzku, by osuszyć łzę. Wtedy jego ciepłe, słodkie spojrzenie wróciło do mnie.

„Naprawdę” - odszepnął.

Poczułam, jak ucieka kolejna łza, a potem pochyliłam głowę i dotknęłam ustami jego ust. Kiedy nasze usta się połączyły, Maxa pochylił głowę, przesunął palce w tył moich włosów, aby przechylić moją głowę w drugą stronę i przekręcił się tak, że był na górze.

Przez to jego usta nie dotykały moich, a stapiały się z nimi, całując mnie mocno, długo, głęboko, wilgotno i na koniec, ale co najważniejsze, pięknie.

Jego pocałunek był najlepszą obietnicą i najlepszym prezentem, jakie kiedykolwiek otrzymałam.

Kiedy podniósł głowę, objął moją twarz dłonią, a kciuk zakreślił kręgi na mojej skroni.

„Czy jesteśmy szaleni?” - zapytałam go.

„Co?” - zapytał z powrotem z drgającymi wargami.

„Czy jesteśmy szaleni? Czy to szalone? Ledwo się znamy.”

Całe rozbawienie opuściło jego twarz, gdy spojrzał na mnie i powiedział - „Miłość nie jest rozsądna, kochanie”.

„Nie wiedziałabym” - przyznałam cicho - „Jesteś moim pierwszym.”

Patrzyłam z niemałym zafascynowaniem, jak jego oczy stają się ciemne i znów intensywne i gorące, zanim warknął - „Pieprzone dzięki.”

Potem znowu mnie pocałował, jego usta i język działały cuda, jego ręce wędrowały, moje nogi krążyły wokół jego bioder, moje palce poruszały się po skórze i mięśniach jego pleców i tak bardzo mi się to podobało, że ledwo słyszałam dzwonek telefonu.

Ale Maxa podniósł głowę, kiedy oboje usłyszeliśmy głos Harry’ego wypełniający strych.

„Max, kolego, tu Harry. Słyszałem, co się stało z Niną i… uh… dzwoniłem do…”

Nie słyszałam nic więcej, jak mówił, bo Max, niestety, przerwał to, wyciągając długie ramię, wyszarpnął telefon z ładowarki, włączył go i przyłożył do ucha.

„Harry” - patrzyłam, jak mówi do telefonu, potem patrzyłam, jak słucha, a potem patrzyłam, jak mówi dalej - „Nie, nie możesz rozmawiać z Niną, ale możesz mnie posłuchać. Nina i ja nie mieliśmy okazji porozmawiać o Annie, a to, co jej powiedziałeś, było popieprzone i ją zdenerwowało. Zdenerwowało ją to wystarczająco, że się załamała, co doprowadziło do tego, że Damon ją dorwał. Złapał ją samą, wystraszył ją do cholery, prawie złamał jej nos i pieprzone żebra. To twoja wina, kolego. Całe to gówno jest twoją pieprzoną winą.”

„Max” - próbowałam się wtrącić, ale wzrok Maxa był skierowany na poszewkę na poduszkę obok mojej głowy, a jego uwaga była skierowana na to, co mówił Harry.

„Nie obchodzi mnie, czy byłeś pijany” - ciągnął Max - „Opowiedziała mi gówno, które powiedziałeś, a także powiedziała mi, że kiedy pieprzyłeś w jej głową, powiedziałeś jej, że ją chcesz i musisz wiedzieć, to mi się nie podoba. To nie jest spoko. Wiesz, że jest w moim domu, wiesz, że jest w moim łóżku i wiesz, że lepiej nie mówić tego rodzaju gówna mojej kobiecie.”

„Max” – spróbowałam ponownie, kiedy przerwał, żeby posłuchać, ale dalej rozmawiał z Harrym.

„Tak, mamy problem. Uczciwe ostrzeżenie, musisz mnie przez jakiś czas unikać, a jak zbliżysz się do Niny, usłyszę, że próbowałeś z nią porozmawiać, nasze problemy się powiększą. Wszystko jasne?”

Podniosłam rękę i owinęłam ją wokół jego szyi, jego oczy przycisnęły się do moich, jego były bardzo wściekłe i zebrałam odwagę na wyraz jego twarzy, otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale zanim mogłam, kontynuował.

„Mam to w dupie. Co mnie obchodzi to, że mówisz mi, że wszystko jasne. Czy teraz wszystko jasne?”

„Proszę, Max, myślę…” - zaczęłam, usta Maxa zacisnęły się, jego oczy zwęziły się, a jego spojrzenie było tak przerażające, że zacisnęłam usta.

„Moja rada, Harry - ogarnij się. Masz mi coś do powiedzenia, mów to mi. Masz problemy, radzisz sobie z nimi jak mężczyzna. To, czego masz nie robić, to, kiedy moja kobieta lub jakakolwiek inna kobieta wślizguje się tyłkiem na stołek obok ciebie, by okazać ci trochę współczucia i życzliwości, nie wykorzystuj tej okazji, by puścić swoje gówno, łamiąc komuś serce. Masz problem z tym, jak potoczyło się twoje życie, to poradź sobie z nim bez ciągnięcia kogoś ze sobą. Powinienem był ci to powiedzieć dawno temu, Harry, ale musisz wydorośleć, do cholery. Potrzebujesz… kurwa… wydorośleć.”

Z tymi słowami wyjął telefon z ucha i wyłączył go. Potem rzucił go na łóżko. Wtedy jego oczy wróciły do mnie.

„Max…” - zaczęłam ponownie.

„Nie, Księżno” - przerwał mi - „Poważnie, nie rób tego. To męskie sprawy. Wiem, że masz opinię o wszystkim, ale najważniejsze jest to, że to, co zrobił, nie było fajne, zdenerwował cię i to doprowadziło do szeregu wydarzeń, w wyniku których zostałaś ranna. Wiem, że to nasze gówno doprowadziło do tego, że zostałaś zraniona, ale to, co zrobił, nie pomogło w tej sytuacji. Moim zadaniem jest cię chronić. To, co zrobił, wpłynęło na moją zdolność do robienia tego i muszę się upewnić, że to gówno się nie powtórzy. Robię to. To jest męska sprawa i musisz wiedzieć, że nie wtykasz nosa w męskie sprawy.”

„Okej” - odpowiedziałam, Max wpatrywał się we mnie przez sekundę, po czym zamrugał.

Potem zapytał - „Co?”

Moje ręce poruszyły się na jego plecach i powtórzyłam - „Okej.”

„Okej?”

„Tak, okej.”

Spojrzał na mnie ponownie. Potem zapytał - „Tak łatwo?”

Moje dłonie przesunęły się po jego bokach, w górę jego klatki piersiowej, aby owinąć się wokół jego szyi i zapytałam z powrotem - „Czy to jest dla ciebie ważne?”

„Tak” - odpowiedział Max.

„W takim razie tak” - podniosłam głowę i dotknęłam ust jego ustami, zanim ponownie upuściłam głowę na poduszkę - „tak łatwo.”

Wtedy, o dziwo, powiedział stanowczo jedno słowo, a tym słowem było - „Nie”.

Moja głowa przechyliła się na poduszce - „Nie co?”

„Nie; na twoje wcześniejsze pytanie. Zdecydowanie nie jesteśmy szaleni.”

Uśmiechnęłam się na widok niesamowitej, przystojnej twarzy mojego mężczyzny. Mój mężczyzna. I, Boże, nie obchodziło mnie, czy to było szalone, ale kochałam mojego mężczyznę.

Palce jednej z moich rąk przesunęły się po jego szczęce i zapytałam cicho - „Czy mogę ci coś powiedzieć?”

Palce obu jego rąk przesunęły się po moim ciele, gdy cicho odpowiedział - „Możesz mi powiedzieć wszystko, mała.”

Postawiłam stopę na łóżku i przewróciłam go na plecy, przewracając się nad nim, spojrzałam w dół na jego twarz, gdy badałam kciukiem kontury jego kości policzkowych.

Potem wyszeptałam - „Był czas w moim życiu, kiedy uprawiałam hazard, rzucałam kostką. Robiłam to często i zawsze przegrywałam. Za każdym razem przegrywałam, a kiedy przegrywałam, traciłam wszystko. Więc wystraszyłam się rzucania kostką.”

Moje włosy zwisały, zasłaniając nasze twarze, a jedna z rąk Maxa przesunęła się, by pociągnąć ich jedną stronę do góry i przytrzymać z tyłu mojej głowy. Patrzyłam, jak jego twarz staje się łagodna i wiedziałam, że wie, co nadchodzi.

Więc mu to dałam.

„Dziękuję za pokazanie mi, że warto było znowu zaryzykować, kochanie”. - spuściłam głowę, aż moje usta znalazły się przy jego ustach i dokończyłam - „Dobrze jest wreszcie wygrać i wygrać ogromnie.”

Widziałam błysk w jego oczach i usłyszałam dudnienie jego warczenia, zanim jego dłoń z tyłu mojej głowy sprowadziła moją w dół o ułamek centymetra, który potrzebował, zanim jego usta wzięły moje w kolejnym pocałunku.

Potem przewrócił mnie na plecy i po raz kolejny pokazał mi, dlaczego ten hazard, postawienie na Maxa, na nas, na Kolorado i na to życie, było tego warte.

*****

„Nie wiem, Okruszku…” – powiedziała mama przy kasie w sklepie spożywczym z zamyśloną miną, patrząc, jak sprzedawca skanuje moje zakupy – „…to jest jak święto, a święto nie mówi czerwone wino, piwo i zapiekany makaron. Święto mówi szampan i łosoś en croute.”

Mama i ja robiłyśmy zakupy na kolację tego wieczoru. Max i Steve dawali nam czas Nellie-i-Nina. Wyjeżdżali następnego dnia i mama ogłosiła po ich przybyciu do A-Frame, że chce mieć strefę wolną od testosteronu na co najmniej dwie godziny.

Przed przybyciem mamy i Steve’a, uczta miłosna Maxa i moja została przerwana przez różne telefony, które, jak zadeklarował Max, były tylko trochę mniej irytujące niż telefon Harry’ego. Wśród nich była mama i Steve, którzy mówili, że jadą na górę; Linda mówiąca, że Kami przyjdzie z nią na pieczony makaron; Brody dzwonił, aby przypomnieć nam, że był to również jego ostatni dzień w mieście, a zatem otrzymał zaproszenie dla niego, Mindy, Barb i Darren’a; i wreszcie, ponieważ Gnaw Bone to Gnaw Bone, Arlene usłyszała o przyjęciu i zadzwoniła, aby ostrzec nas, że ona i Cotton też będą. Nie poprosiła o zaproszenie i odłożyła słuchawkę, zanim zdążyłam grzecznie się sprzeciwić.

Więc nasza piątka zamieniła się w dwunastkę.

To nie uszczęśliwiało Maxa. Dekret mamy o strefie wolnej od testosteronu sprawił, że Max był mniej szczęśliwy. A tym, co uczyniło go jeszcze mniej szczęśliwym, było to, że mama wskazała jego stół w jadalni z sześcioma miejscami, a powinien mieć dwanaście. W ten sposób kazała Max’owi i Steve’owi kupić więcej krzeseł do jadalni i to była jej próba ustanowienia strefy wolnej od testosteronu.

Mężczyzna z Gór Max, niezupełnie typem człowieka, którego wysyła się ze zleceniem, więc zrobił to dopiero po tym, jak spojrzał na mnie i zapytał - „To będzie się często zdarzać?”

„Co będzie się często zdarzać?” – zapytałam z powrotem.

„Połowa miasta siedząca przy naszym stole w jadalni?”

Zmarszczyłam nos i przechyliłam głowę, ponieważ patrząc na jego twarz, nie chciałam powiedzieć tak, ale odpowiedź brzmiała tak. Lubiłam gotować. Lubiłam gościć ludzi. Lubiłam moich przyjaciół wokół mnie. Więc na pewno będzie się to zdarzać często.

Max odczytał odpowiedź z mojej twarzy, westchnął, zaczepił mnie z tyłu głowy, żeby mnie przyciągnąć i pocałować mnie w czoło, a potem odszedł ze Steviem, żeby kupić krzesła.

„Indywidualne” – skończyła mama przy kasie.

„Co indywidualne?” – zapytałam, podając kasjerowi moją kartę kredytową.

„Indywidualny łosoś en croute” – odpowiedziała mama, a ja spojrzałam na nią.

„Mamo, nie zrobię pojedynczych łososi en croute dla dwunastu osób. Zajęłoby to cały dzień.”

„To świętowanie, Okruszku! Nie ma znaczenia, jak długo to potrwa, pod warunkiem, że jest wyjątkowe.”

Podpisałam paragon i oddałam go kasjerce - „Po pierwsze, już podpisałam pokwitowanie. Nie wrócę przez sklep, żeby kupić jeszcze dziesięć paczek jedzenia. Po drugie, Max dał ci dwie godziny i wiem, że lubisz Maxa, bo jest świetnym facetem i jest co lubić. On też cię lubi. Ale posłuchaj mojej rady, nie powinnaś go testować. Jest świetnym facetem, ale jest też człowiekiem gór. Mężczyźni z gór nie lubią być testowani. I na koniec, myślę, że górale będą zadowoleni z czerwonego wina, piwa i pieczonego makaronu jako celebracji. Myślę, że górale nie dbają o to, co jedzą podczas uroczystości, po prostu obchodzi ich, kto jest tam, żeby to z nimi zjeść.”

„Cholerna prawda” – mruknęła pod nosem kasjerka, a ja zwróciłam na nią zdziwione spojrzenie, a potem uśmiechnęłam się na jej mile widzianą solidarność. Może odnajdywałam w sobie górską kobietę.

Mama spojrzała na kasjerkę - „Czy jadłaś łososia en croute?” - zapytała.

Kasjerka spojrzała na mnie - „Widziałam pięć toreb tartej mozzarelli. Czy to do zapiekania makaronu?”

„Tak” – odpowiedziałam, a jej oczy wróciły do mamy.

„Wszystko z mozzarellą wygrywa, zwłaszcza jak jest pięć torebek” – oświadczyła, zaśmiałam się, podziękowałam jej, a potem przeciągnęłam mamę przez kasę, zarekwirowałam nasz wózek i skierowałam się do samochodu.

Mama podeszła do mnie i zrobiła to, dąsając się. Uśmiechnęłam się do wózka pełnego jedzenia, ponieważ stwierdziłam, że mama jest słodka, kiedy się dąsa. Musiałam przyznać, że mogłam tak zdecydować, ponieważ miałam niesamowicie wyglądającego mężczyznę z gór, który był we mnie zakochany, więc prawie wszystko byłoby słodkie.

Mimo to powiedziałam cicho - „Przestań się dąsać, mamo, mamy dzisiaj, zaraz wyjeżdżasz do domu. Nie marnuj tego na dąsanie się.”

Otworzyła zamek w samochodzie i podciągnęła bagażnik - „W porządku, ale tylko jeśli obiecasz mi, że nie będziesz się kłócić z tym, co ci teraz powiem.”

Nie miałam co do tego dobrego przeczucia. Jeśli było coś, co mogłoby wpłynąć na moją euforię, to szaleństwo mamy mogło.

Zatrzymałam wózek i odwróciłam go, wyszarpując torby i wkładając je do bagażnika - „To zależy od tego, co powiesz dalej.”

„Nie możesz się kłócić, Nina, bo to ważne.”

Przestałam ładować torby, ponieważ ton głosu mojej matki sprawił, że brzmiało to na ważne. Wyprostowałam się i spojrzałam na nią, aby zobaczyć, jak również jej twarz mówi, że to, co zamierza powiedzieć, było ważne.

„Co?” - wyszeptałam.

„Wiesz, co powiedziałaś mi po drodze tutaj o spadku Maxa po tym zamordowanym człowieku?”

„Tak” - odpowiedziałam.

„Cóż, porozmawiałam ze Steviem o tym, że damy ci trochę pieniędzy na podatki, żeby Max nie stracił tej ziemi.”

Poczułam, że moja twarz staje się łagodna i zbliżyłam się do mamy.

„Nie możesz tego zrobić, mamo. To słodkie, ale Max nigdy by ci na to nie pozwolił” – poinformowałam ją.

„Nie będzie miał wyboru. Myślałam o tym i jeśli o mnie chodzi, to jaki on jest z tobą, jak ty jesteś z nim, widzę dobre rzeczy i myślę, że to ja bym zainwestowała w przyszłość moich wnuków” - odpowiedziała, wzięłam głęboki oddech na myśl, której nigdy nie miałam, że będę miała dzieci Maxa, dając Max’owi rodzinę i poczułam, że moje ciało napina się, nawet gdy moje serce nakręcało się do śpiewania - „On chce, aby ta góra była czysta, ty chcesz, aby ta góra była czysta, a ja chcę zrobić wszystko, aby pomóc ci utrzymać ją w czystości dla ciebie, dla Maxa, dla twoich dzieci, ich dzieci i tak dalej.”

„Mamo …”

„Nie kłóć się, kochanie, i nie mów Max’owi, dopóki nie będę miał szansy porozmawiać ze Steviem.”

„Nie musisz rozmawiać ze Steviem. Sprzedam dom Charliego i użyję tych pieniędzy na podatki.” – wypaliłam, zanim nawet o tym pomyślałam, a potem moje ciało się jeszcze bardziej spięło.

„Zrobisz co?” - mama odetchnęła, jej oczy badały moją twarz, a jej twarz była maską szoku. Wiedziała, co myślę o domu Charliego.

O mój Boże. Co ja powiedziałam?

Zrób to, Okruszku, powiedział mi w myślach Charlie, już czas. Niech przeszłość odejdzie. Odpuść już. Zawsze będę przy tobie.

Charlie… - zaczęłam odpowiadać.

Odpuść, kochanie, chcę, żebyś dała to Max’owi, na swoją przyszłość. Nie potrzebujesz tego domu, żeby mieć mnie przy sobie. Zawsze będę z tobą.

Och, Charlie.

Zawsze, Nino.

„Nina!” - mama zawołała ostro, jej dłoń ścisnęła moje ramię, a ja skupiłam się na jej twarzy i przestałam rozmawiać z moim zmarłym bratem w mojej głowie – „Naprawdę zamierzasz sprzedać dom Charliego?”

„Chciałby, żebym to zrobiła” – powiedziałam jej prawdę - „Ja…” - spojrzałam na torby z zakupami w bagażniku, a potem wróciłam do mamy - „Myślę, że trzymałam się tego domu, ponieważ nie miałam nic innego. Nie, kiedy byłam z Nilesem. Trzymałam się tego domu, ponieważ próbowałam trzymać się czegoś Charliego. Ale Max powiedział mi, że pamięć o Charliem jest cenna. I ma rację. A Charlie jest ze mną cały czas. Nie potrzebuję jego domu, żebym go trzymała przy sobie. I myślę, że gdyby Charlie był tutaj i mógł to dać, chciałby coś zrobić, tak jak ty, co pomogłoby utrzymać górę Maxa w czystości dla Maxa, dla mnie i dla…” - uśmiechnęłam się, ale poczułam, że drżą mi usta, gdy łzy wypełniły mi oczy i stwierdziłam - „…naszych dzieci.”

Oczy mamy nigdy nie schodziły z mojej twarzy, gdy podniosła rękę, by objąć mój policzek.

„Kocham cię, Nino” – szepnęła.

„Też cię kocham, mamo” – odszepnęłam, moja ręka uniosła się, by owinąć jej dłoń na mojej twarzy.

„I cieszę się twoim szczęściem, kochanie” – szeptała.

„Ja też” – szeptałam w odpowiedzi.

„Myślę, że masz rację. To było to, czego chciał Charlie. Chciałby, żebyś miała wszystko, czego chcesz, i chciałby, żebyś była szczęśliwa.” - Jej palce owinęły się wokół moich i opuściły nasze dłonie w miejsce, gdzie zacieśniła uścisk i potrząsnęła nimi między nami. – „Polubiłby Maxa” – zakończyła.

„Tak” – zgodziłam się.

Tak, powiedział mi w głowie Charlie i śmiałam z Charliego.

Potem powiedziałam mamie - „Wracajmy do domu.”

Napełniliśmy bagażnik, mama usiadła po stronie pasażera, a ja zawróciłam wózek do zatoki. Odwracałam się, myśląc o upieczeniu makaronu, rodzinie, przyjaciołach i powrocie do Maxa, więc nie patrzyłam dokąd idę i wpadłam na coś twardego.

Zrobiłam krok do tyłu, unosząc brodę, mrucząc - „Przepraszam”, kiedy zobaczyłam Damona stojącego przede mną i zamarłam.

„Wniosłaś oskarżenia, Angielko” - syknął - „…głupio. Wygląda na to, że nigdy się nie nauczysz, ale ja cię nauczę.”

Przygotowałam się do ucieczki, otworzyłam usta do krzyku, ale wymierzył mi cios pięścią w skroń i wszystko stało się czarne.

*****

Ocknęłam się w samochodzie podskakującym po głównej ulicy w mieście. Mrugnęłam, by pozbyć się zawrotów głowy i zobaczyłam, że nie byłam długo nieprzytomna. Ledwo odjechaliśmy od sklepu spożywczego.

Powoli odwróciłam głowę w lewo i odepchnęłam się od drzwi, na których się opierałam. Za kierownicą siedział Damon.

Podniosłam rękę do pulsującej skroni i wciąż mrugałam, by otrząsnąć mgłę z moich oczu.

„Damon, zatrzymaj się” — powiedziałam cicho.

„Zamknij się, pieprzona Angielko.” - odciął Damon.

„Proszę, zatrzymaj się.”

„Zamknij się, kurwa!” - warknął.

„Nie rób tego” – nalegałam - „To nie jest mądre”.

„Pierdol się” – wycedził.

„Już masz kłopoty. Nie…” – zaczęłam wyjaśniać, ale jego mięsiste ramię wystrzeliło, łokieć wbił się w moje usta, wpychając je w zęby i natychmiast poczułam smak krwi. Moja ręka ze skroni opadła na usta, gdy jego ramię zniknęło.

„Jak powiedziałem, suko, zamknij się do cholery.”

Zamknęłam się. Nie chciałam dalej drażnić mojego prześladowcy z gór. Był już wystarczająco zdenerwowany.

Mój umysł wirował, ale przez mgłę, która wciąż mnie otaczała po pierwszym uderzeniu, jedyne, o czym mogłam myśleć, to to, że jeśli bym otworzyła drzwi i rzuciła się na zewnątrz, prawdopodobnie połamałabym sobie kości, a nie chciałam mieć złamanych kości, ponieważ to by utrudniło upieczenie makaronu po tym, jak Max mnie uratuje.

Wciąż o tym myślałam, kiedy usłyszałam Damona mamroczącego - „Co do cholery?” - a potem zobaczyłam innego SUV’a pędzącego obok nas.

Byliśmy poza miastem i na otwartej drodze. Pochyliłam się, spojrzałam obok Damona i zobaczyłam, że kierowcą był Harry.

Harry!

Dzięki Bogu! Harry! Musiał nas widzieć i przyjechał mnie ratować.

Harry przejechał kilka długości samochodu przed nami, a potem w szoku patrzyłam, jak Harry szarpie kierownicę, a potem jego samochód skręca bokiem na nasz pas, odcinając nas. Damon stanął na hamulcach, a ja poleciałam do przodu, podnosząc rękę i uderzyłam w deskę rozdzielczą, bo nie byłam zapięta pasami i poleciałam do przodu. Moja głowa uderzyła w przednią szybę, a potem natychmiast zostałam rzucona w lewo, gdy Damon skręcił gwałtownie, aby uniknąć zderzenia z autem Harry'ego, a potem znów zostałam rzucona do przodu, kiedy zakołysaliśmy się do przerażającego zatrzymania w rowie.

Mrugając, odganiałam gwiazdy, gdy odepchnęłam się z powrotem na siedzenie. To był czysty instynkt, że podniosłam rękę do klamki. Pchnęłam drzwi i prawie upadłam na kolana, wypychając się z kabiny. Moje ciało uciekało, zanim mój umysł je dogonił, ale straciłam równowagę, gdy wspinałam się na rów, wdrapując się po pochyłości na rękach i kolanach. Podniosłam się na górę i okrążyłam tył SUV’a, gdzie zobaczyłam stojącego Harry’ego z oczami skierowanymi w stronę Damona.

„Ty pieprzony dupku! Jebałeś świra?” - Damon ryknął, a ja spojrzałam na niego, aby zobaczyć, że wysiadł z samochodu i rzucił się do rowu w kierunku Harry’ego.

Potem podskoczyłam całym ciałem, gdy usłyszałam ostry trzask wystrzału i stałam nieruchomo, gdy zobaczyłam zamazany, ohydny wytrysk krwi z piersi Damona, zanim upadł na kolana.

Oszołomiona stałam w bezruchu, patrzyłam, jak Damon pada twarzą najpierw na trawę, żwir i błoto przy drodze, a potem powoli odwróciłam głowę i zobaczyłam Harry’ego idącego w moją stronę, z dziwnym wyrazem twarzy, z dymiącą bronią w prawej ręce i przekładającego ją do lewej.

„Harry” – wyszeptałam drżącym głosem mieszanką przerażenia i szoku – „zranił mnie, ale nie musiałeś…”

Przestałam mówić, kiedy dotarł do mnie wyraz twarzy Harry'ego i jego prawa ręka uniosła się.

Nie trzymał już broni w tej ręce. Trzymał w niej teraz strzykawkę.

Za późno cofnęłam się o krok, ale złapał mnie w pasie, szarpnął do siebie i poczułam, jak igła wbija mi się w szyję.

A wtedy widziałam tylko jego twarz.

„Tak jak kazał mi zrobić Max, dorośleję, Nina. To ja… kurwa… wydorośleję.”

Moje powieki opadły wbrew mojej woli, zmusiłam je do otwarcia, gdy poczułam, jak Harry unosi moje ciało w ramionach i zaczęliśmy iść w kierunku jego samochodu.

Potem znowu opadły i byłam nieprzytomna.

*****

Otworzyłam oczy i byłam zdezorientowana, ponieważ byłam pewna, że mam oczy otwarte, ale wszystko, co widziałam, było ciemne.

Zaczęłam się ruszać i wtedy zdałam sobie sprawę, że obie ręce mam nad głową. Myślałam, że to dziwne, dopóki nie spróbowałam ich poruszyć i wtedy zdałam sobie sprawę, że nie są tylko nad moją głową, coś zimnego wgryzało mi się w nadgarstki i uderzyło mnie, że mam ramiona przymocowane do czegoś nad głową.

Znieruchomiałam, a mój umysł pędził. Wtedy przypomniałam sobie Damona. Potem pomyślałam, że Harry był tam, aby uratować sytuację. Potem oglądałam, jak Harry strzela do Damona. Potem Harry mnie zabrał.

O mój Boże. O mój Boże!

Zassałam oddech i wtedy poczułam knebel. Miałam coś w ustach i coś zawiązanego wokół głowy, aby utrzymać to na miejscu. Zwalczyłam panikę, która mnie ogarnęła i spróbowałam zrobić bilans.

Leżałam na czymś miękkim, na materacu. Było zimno, nie przenikliwie, ale nie wygodnie. Moje kończyny były sztywne od bezczynności i leżenia w chłodzie. Nie tylko ramiona miałam przymocowane do czegoś nad głową, ale również miałam związane kostki. Głowa mnie bolała jak diabli i wciąż było mi niedobrze po tym, czym Harry we mnie wstrzyknął.

I byłam w ciemnościach. Leżałam zakneblowana i związana w obcym miejscu w ciemności. Tak jak bohaterka w horrorze, ale na prawdę.

Walczyłam z paniką, skupiając się na rozmyślaniu, gdzie mogłabym być. Byłam albo gdzieś w ciemnym pokoju bez okien, albo byłam gdzieś odosobniona, a na zewnątrz było ciemno, gdzieś, gdzie księżyc nie mógł świecić.

Tak czy inaczej, miałam kłopoty.

Ostrożnie sprawdziłam moje nadgarstki z tym, do czego były przymocowane i wydały z siebie dźwięk, więc przestałam.

„Nina?” - usłyszałam głos kobiety i zamarłam.

Bitsy. O nie, to był głos Bitsy.

Materac pode mną poruszył się i poczułam na sobie dłoń - „Nina, to ja. Bitsy.”

Przewróciłam się na plecy, odwróciłam głowę w jej stronę i próbowałam przejrzeć ciemność.

„Och, kochanie” – szepnęła łamiącym się głosem - „O Boże, Nino. O Boże. Boże. Boże. Boże. Co ja zrobiłam?”

Próbowałam coś powiedzieć spod knebla, usłyszała to i poczułam, jak wyciąga mi knebel z ust. Kiedy byłam wolna, wyplułam materiał, a następnie przełknęłam, pozbywając się suchości z ust.

„Wszystko w porządku?” – zapytała Bitsy.

Nie. Nie, nie było w porządku.

„Harry się zmienił” – odszepnęłam, mój głos był niewyraźny - „Myślę, Bitsy, myślę, że widziałam, jak zamordował Damona.”

Materac znów się poruszył, usłyszałam, jak przyciąga swoje ciało bliżej mnie i wiedziałam, że leży na nim ze mną, ale najwyraźniej nie była przykuta do łóżka. Z drugiej strony Bitsy nie musiała być związana. Nie mogła nigdzie iść.

Jej dłoń zacisnęła się na mojej szyi i poczułam, jak jej twarz się przybliża.

„To moja wina” – szepnęła.

„Bitsy…” - zaczęłam jej mówić, że musi znaleźć sposób, by mnie uwolnić, żebym mogła wydostać się z tego, gdzie jesteśmy, oderwać się od tego prawdziwego horroru z prawdziwego życia i sprowadzić nam pomoc, ale mi przerwała.

„Tak, to wszystko moja wina.”

„Nie, kochanie, musimy…”

Tym razem zatrzymałam się, ponieważ usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi, a potem światło zalało pokój, oślepiając mnie. Ciało Bitsy oderwało się od mojego i obie przekręciłyśmy się najlepiej, jak mogłyśmy. Zamrugałam i zobaczyłam Harry'ego wchodzącego z kobietą przewieszoną przez ramię.

O Boże, co teraz?

Potem zobaczyłam, jak rzucił kobietę na podłogę, jej długie, proste hebanowe włosy rozwiewały się, gdy to robił, a zrobił to bezceremonialnie, nie tak, jakby była człowiekiem, ale jakby była workiem kartofli. Jej głowa uderzyła o deski w chwili, gdy uderzyło w nie jej ciało. Patrzyłam z przerażeniem, jak jej ciało się układa, a jej włosy lekko zasłaniają jej piękną twarz.

Shauna.

Sądząc po jej wyglądzie, brudnych i nieuporządkowanych ubraniach, przetłuszczonych włosach, od jakiegoś czasu nie widziała wnętrza prysznica i instynktownie wiedziałem, że to dlatego, że Shauna Fontaine nie uciekła ze swoim facetem zabawką. Shauna Fontaine, podobnie jak ja, została porwana przez złego człowieka z gór.

Materac znów się poruszył i oderwałam oczy od Shauny, nieprzytomnej lub, co gorsza, martwej, na podłodze, by zobaczyć Bitsy podnoszącą się na ramionach.

„Harry…”

„W porządku, Bits, wszystko będzie dobrze” – przerwał jej Harry - „Opanowałem to wszystko”.

„Nie, Harry. Nie” – powiedziała mu Bitsy naglącym głosem - „Posłuchaj mnie…”

Urwała, kiedy Harry przesunął się na jej stronę łóżka i usiadł na nim. Obrócił do niej tors, unosząc dłoń, by przytulić jej twarz, pochylił się bliżej.

„Robiłem to, kochanie, słuchałem cię. Słuchałem” - szepnął.

„Nie słuchałeś. To jest poza kontrolą. To jest złe. Shauna? Nina? Dlaczego…?”

„Odebrał ci nogi” - wyjaśnił Harry.

„Tak, zrobił to. Curt to zrobił. Ale Nina jest Maxa i…” – zaczęła Bitsy.

„Odebrał ci nogi” - powtórzył Harry - „Zabił Annę. Twoją najlepszą przyjaciółkę. Pieprzył Shaunę w twoim łóżku.” - Jego kciuk czule przesunął się po jej policzku - „Słuchałem, Bits, słuchałem każdego słowa, które powiedziałaś, od tego dnia, kiedy widziałem cię w szpitalu po tym, jak cię okaleczył. Słuchałem i byłem z tobą przez całą drogę. Musiał zapłacić. To powiedziałaś. Powtarzałaś to raz za razem, jak cię pieprzył, pieprzył i pieprzył. Nie chciałaś, żeby zrobił to naszemu miastu, nie chciałaś tego wielkiego domu na wzgórzu, nie chciałaś być królową Gnaw Bone dla niego, króla, ale nie obchodziło go, czego chcesz. Nigdy nie dbał o to, czego ty chcesz. Przejmował się tylko jedną rzeczą. Curt’em. Curt był wszystkim, na czym mu zależało. Budził się obok ciebie i mówił ci, że cię kocha, a potem odchodził i pieprzył Shaunę, dawał jej pieniądze, robił z ciebie głupca, gdy ty jedziesz przez życie. Słuchałem, kochanie, słuchałem każdego słowa, które powiedziałaś. Miałaś rację, musiał zapłacić.”

„Musiał zapłacić. Curt musiał!” - Bitsy syknęła, wyrywając twarz ze swojej dłoni, która przez sekundę zawisła w powietrzu, zanim ponownie spróbował jej dotknąć, ale cofnęła się, więc jego ręka opadła.

„Bitsy, mała…”

„Nie!” – warknęła Bitsy - „Mieliśmy plan. Ty zajmujesz się Curt’em i gramy spokojnie. Pieniądze były niewykrywalne. Odkładaliśmy to na bok na lata. Harry, na lata. Nikt nigdy by się nie dowiedział. Nikt.”

Wstrząs blokował każdy centymetr mojego ciała. Byłam tam, ale nie mogłam uwierzyć własnym uszom, gdy leżałam i wpatrywałam się w ohydną scenę rozgrywającą się przede mną.

Harry i Bitsy zabili Curt’a.

Bitsy.

Bitsy!

„Zatrudnił detektywa” - odparł Harry.

„Więc?” - odpaliła Bitsy - „Wiedziałam o tym, Harry, i ci powiedziałam. Facet nic nie wiedział. Gra polegała na tym, żeby zagrać spokojnie, wiesz o tym. Bez względu na wszystko, bawić się dobrze. Ten śledczy nic nie wiedział. Wiem, bo weszłam do biurka Curt’a i przeczytałam jego raporty. Nawet nie wiedział, że to my wysyłamy groźby śmierci! Nic nie wiedział. Gówno wiedział! Potem ty idziesz i zabijasz go tej samej nocy, kiedy facet, którego znalazłeś, zabił Curt’a. Dlaczego? Dlaczego chcesz to zrobić? A to…” – wyrzuciła rękę – „Shauna? Nina? Miał to być tylko Curt. Tylko Curt. Dlaczego miałbyś w to wciągać Ninę? Co jest z tobą nie tak?”

„Shauna pieprzyła Curt’a i Maxa, i mnie” - odparł Harry.

„Wiem, Harry, to była część pieprzonego planu, abyś wyglądał, jakbyś ode mnie odszedł” – odpowiedziała Bitsy.

„Jezu, Bits, właśnie ci powiedziałem, że mnie pieprzyła” – wycedził Harry.

„Tak, Harry, wiem o tym. Taki był plan” - odparła Bitsy.

„Boże” - Harry odchylił się do tyłu - „nawet cię to nie obchodzi, nawet nie obchodzi cię, że mnie wyssała, że musiałem pieprzyć ten zimny, pozbawiony emocji kawałek tyłka, żeby utrzymać to gówno, żeby nikt nie zgadł.”

„Obchodziło mnie to, ale taki był plan, Harry, oboje musieliśmy się poświęcić, żeby mieć to, czego chcieliśmy. Abyśmy mogli być tam, gdzie chcieliśmy być” – przypomniała mu Bitsy.

„Ale próbowała zabrać pieniądze Curt’a, twoje pieniądze” – uciął - „Zaszła w ciążę, żeby to zrobić.”

„Ona nie jest w ciąży, idioto!” - warknęła Bitsy, w końcu tracąc cierpliwość - „Jest tak samo w ciąży jak ja. Powiedziała to, ponieważ Curt zawsze chciał mieć dziecko, a, oczywiście, je nie mogłam mu go dać, więc myślała, że może tym zagrać, ale nie miała dostać ni chuja. Nie od Curt’a, mógł przez połowę czasu myśleć swoim kutasem, ale druga połowa nie była głupia, Harry i ty o tym wiesz. I musiałeś pozwolić jej grać tobą, żeby być z nią, kiedy Curt skończy, a wtedy nikt nie pomyślałby o tym, kiedy ją rzuciłeś, a ja bym była wolna i wróciłbyś do mnie. Taki był plan, Harry. Rozmawiamy o tym od lat. Taki był plan. Prosty, inteligentny, cierpliwy i spokojny. Ale nie. Nie; poszedłeś i zamordowałeś detektywa od Curt’a i próbowałeś przypiąć to do Shauny i… i… a ja nawet nie wiem, co tu robi Nina!”

„Shauna chce Maxa” - stwierdził Harry.

„Więc?” - wrzasnęła Bitsy.

„A więc…” - Harry pochylił się do przodu - „…na zewnątrz, jej drugi dupek leży na śniegu, ma cztery kule w klatce piersiowej i jej palec pociągnął za spust, ślady będą na jej dłoni. Była nieprzytomna, kiedy to robiłem. Nic nie będzie pamiętała. I to ta sama broń, która zabiła tego faceta Fitzgibbon’a.”

Przekręciłam głowę, by spojrzeć w dół na leżącą Shaunę, zanim spojrzałam z powrotem na Harry'ego, kiedy skończył - „Ten sam pistolet, który zabije Ninę.”

Zaparło mi płuca i poczułam, jak krew odpływa mi z twarzy.

„Ninę?” - wyszeptała Bitsy.

„Tak” - szalone oczy Harry'ego przesunęły się na mnie, a potem z powrotem na Bitsy.

„Dlaczego?” - Bitsy zapytała, a następnie powtórzyła z okrzykiem - „Na litość boską, dlaczego?”

Harry zerwał się z łóżka, a ja spięłam się, gdy pochylił się w pasie, jego twarz zrobiła się czerwona, ręce wyprostowane po bokach, ręce zaciśnięte w pięści i ryknął - „On nie może mieć tego wszystkiego!”

Górna część ciała Bitsy odsunęła się od niego, zanim szepnęła - „Co?”

„Max!” - Harry splunął - „Max! Jebany Max. Holden pieprzony Maxwell ze swoim dyplomem sportowym na pierwszym roku studiów, stypendium i górą; z tym, jak wszyscy myślą, że to takie wspaniałe, że utrzymał ją w czystości, kiedy całe to budowanie działo się w całym hrabstwie. Max nie pozwolił niczemu dotknąć swojej ziemi. O nie. Nie Super Cudowny Holden jebany Maxwell. Nie on. Mógł uczynić się bogatym, pracując u boku Curt’a, ale tego nie zrobił. Nie Holden Maxwell, człowiek uczciwy. Człowiek siły. Miał Annę i zawsze trzymali się za ręce, zawsze się śmiali, zawsze blisko, patrzyli na siebie, jakby reszta świata nie istniała. Potem ją stracił, ale nie stracił wszystkiego, nie Max. Nie. Po tym, jak ją stracił, wszyscy myśleli, że jest jeszcze wspanialszy, kiedy zachowuje spokój z Curt’em i pozostaje blisko ciebie. Jak wydoroślał.” – ślina wyleciała z ust Harry'ego na ostatnie dwa słowa – „…jak zbudował ten dom dla swojego taty, jak szedł dalej, chociaż wszyscy wiedzieli, że utrata Anny wstrząsnęła jego światem. Nie upadł. Nawet się nie zachwiał. Nie Max. Wszyscy myślą, jaki był silny. Jak cholernie idealny. Potem najwspanialsza dupa w dwóch krajach przyjeżdża z jebanej Anglii tylko po to, żeby mu ogrzać łóżko w nocy; wkracza do miasta i zanim zdążyłeś mrugnąć, przytula się do niego w The Mark, jest w jego łóżku, całuje się z nim na ulicy i w Psie, a dwa tygodnie później przeprowadza się do niego.”

Pochylił się w pasie, by włożyć twarz w twarz Bitsy.

„Nie” - zadrwił - „…on nie może mieć wszystkiego i ja zrobię tak, żeby on nie miał. Jestem zmęczony tym, że nie mam nic i czekam pieprzone lata, żeby zagrać przeciwko Curt’owi i cały czas patrzeć, jak Max ma wszystko, czego chce. Każda kobieta otwiera przed nim nogi, a wszyscy w mieście myślą, że sra różami. W tym samym czasie wszyscy w mieście myślą, że Harry jest biedny, ograny przez Shaunę. Biedny Harry, stracił Bitsy i czepia się jej przez te wszystkie lata. Biedny pieprzony Harry. Cóż, Bits, pieprzyć… to. Max powiedział mi sam tego ranka, żebym wydoroślał, a ja zdecydowałem, że skorzystam z jego rady.”

„Ale Harry, Max nie ma wszystkiego” – wyszeptała Bitsy.

„Tak, Bits. On nawet ciebie ma. Nawet ty myślisz, że sra różami” - odparł Harry.

„Nie możesz…” – zaczęła Bitsy.

„Mogę i mogę zwłaszcza teraz, bo ​​ona wie wszystko i nie zaczekam w końcu dziesięciu lat, aby mieć jedyną rzecz, jakiej kiedykolwiek pragnąłem, zamiast jej połowy…” - jego oczy opadły na jej nogi, zanim wróciły do ​​niej, gdy usłyszałam, jak Bitsy westchnęła - „…żeby ostatni kawałek cipki Maxa to zabrał”.

„Harry” - wyszeptała Bitsy - „…nie to planowaliśmy.”

„Nie, Bitsy, nie to, ale ja jestem facetem i ja mam dość bycia prowadzonym za penisa, więc ja zmieniam pieprzony plan.”

„Nie możesz tego zrobić” – powiedziała mu, a on odchylił się do tyłu, wyrzucając ramiona.

„Nie?” - zapytał, po czym położył pięści na biodrach - „To popatrz.”

„Harry!” - krzyknęła, kiedy zaczął iść wokół łóżka – „Jeśli skrzywdzisz Ninę, nie dostaniesz mnie” – zagroziła, ciało Harry'ego zakołysało się i zatrzymał i odwrócił się do niej.

„Tak? Uciekniesz?” – spytał złośliwie, a ja patrzyłam, jak Bitsy zacisnęła mocno oczy, a potem spojrzałam znowu na Harry'ego, kiedy mówił dalej, gdy rozwiązywał mi kostki - „Oto to, co ludzie wiedzą. Shauna chciała Maxa. Zawsze chciała Maxa. I wykorzystała tego Roberta, tak jak wszystkich innych. Kiedy stał się niepotrzebny, usunęła go i już. Kiedy Nina weszła w drogę, usunęła ją. Kiedy Shauna się obudzi, nic nie będzie wiedziała. I jedyne, co będą wiedzieć, to to, że była tutaj z bronią, która spowodowała śmierć trzech osób, i że ma ślady na dłoni. Pieprzyła się swoją grą z Curt’em, co uczyniło ją podejrzaną o jego morderstwo, więc prawdopodobnie ją też mogą przypiąć. Ale nie martw się o Shaunę, Bits. W więzieniu będzie dobrą suką. Posortuje swoje gówno dokładnie tak, jak chce, zanim skończy zapinać pomarańczowy kombinezon.”

Potem skończył z moimi kostkami i znów zaczął iść w moją stronę, a ja zaczęłam poruszać się po łóżku, bezskutecznie przenosząc ciało, by uciec od niego, wpadając na Bitsy, gdy wyciągnął z kieszeni dżinsów zestaw kluczy.

„Nie rób tego, Harry” – wyszeptała Bitsy zza mnie, gdy pochylił się w kierunku moich dłoni, a ja próbowałam i nie udało mi się odsunąć.

„Proszę” - błagałam, używając słów Bitsy - „…nie rób tego”.

„Zamknij się” – mruknął.

„Proszę” - szepnęłam - „proszę. Możesz myśleć, że Max miał wszystko przez całe życie, ale nie znasz mnie. Ja nie miałam. Nie miałam wszystkiego przez całe życie. Mój tata zostawił mnie, kiedy byłam dzieckiem…”

„Zamknij się” - powtórzył, wciąż pracując nad moimi rękami.

Nie zamknęłam się - „Moi chłopcy mnie zdradzali, okradali, bili…”

„Zamknij się” - powtórzył Harry.

„Brat, którego kochałam, uwielbiałam go, Harry, kochałam go ponad wszystko, stracił nogi w wojsku i nie mógł tego znieść, więc popełnił samobójstwo”.

Harry odwrócił się do mnie i powiedział - „Zamknij się!”

Zignorowałam go i ciągnęłam dalej - „Dzisiaj byłam szczęśliwa, Harry. To był pierwszy dzień od bardzo, bardzo długiego czasu, kiedy obudziłam się szczęśliwa.”

Moje nadgarstki zostały uwolnione, ale zanim zdążyłam wykonać ruch, zostałam wyciągnięta z łóżka.

„Harry! Nie!” - krzyknęła Bitsy.

Walczyłam, ale Harry był duży, był góralem i ciągnął, i popychał mnie w kierunku drzwi, nawet gdy skręcałam się i ciągnęłam, i próbowałam uciekać.

„Harry! Proszę! Nie rób tego!” - Bitsy wrzasnęła za nami.

Spokojnie, Nina, spokojna i myśl, kochanie, powiedział mi w głowie Charlie, gdy Harry trzymał kontrolę nad moim walczącym ciałem i wpychał mnie przez drzwi do ciemnego korytarza. Mów dalej, porozmawiaj z nim.

Natychmiast posłuchałam rady mojego brata.

„Rozumiem, co to znaczy. Rozumiem, jak boli, gdy wszyscy myślą o biednym Harrym, ponieważ zawsze myśleli o mnie biedna Nina. Ale teraz jestem szczęśliwa. I przepraszam, jeśli to cię boli, ale to Max mnie uszczęśliwia. Proszę, nie zabieraj tego. Nie Max’owi, mnie.”

Złapał mnie za nadgarstek i szarpnął mi dłoń za plecami, wyciągając ją wysoko, aż zabolał tak bardzo, że krzyknęłam. Ustawił się za moimi plecami i poprowadził do przodu, z ustami przy moim uchu.

„Trzymaj gębę na kłódkę, Nina, albo znowu cię zaknebluję.”

Zacisnęłam usta i zacisnęłam zęby, żeby powstrzymać się od krzyku z bólu w ramieniu. Harry szarpnął mnie, żebym się zatrzymała, sięgnął za mnie, otworzył drzwi i do środka wdarł się chłód, gdy wypchnął mnie na zewnątrz.

Dobra, Nina, właśnie wyciągnął pistolet. Musisz zdobyć jego pistolet, kochanie, trzyma go w dłoni. Musisz go zdobyć, uzbroić go i strzelać tak, jak nauczył cię Max. Jesteś ze mną, Okruszku? powiedział Charlie.

Jestem z tobą odpowiedziałam, choć nie sądziłam, że jestem.

Była ciemna noc, byliśmy w górach otoczeni sosnami tak gęstymi, że osłaniały przestrzeń i nie dopuszczały do światła księżyca.

Masz tylko jedną rękę, Nina, więc musisz być kreatywna. Będziesz musiała się odwrócić, bardzo szybko, bardzo, bardzo szybko, kochanie i użyć głowy. Celuj w jego podbródek i sięgnij po broń w tym samym czasie musisz podnieść kolano, mocno, kochanie, najmocniej jak potrafisz i wycelować w jego krocze. Rozumiesz?

Rozumiem, Charlie.

Harry poprowadził mnie do przodu i zobaczyłam ciemny zarys ciała na śniegu i wiedziałam, że to Robert Winston, martwy, w ciemności, jego ciało w śniegu, tak jak ja będę, jeśli nie ucieknę od Harry’ego.

Musiałam uciec od Harry’ego.

Poczekaj na to, kochanie. Poczekaj, aż powiem słowo. Dostaniesz w nim dziurę, idź. Biegasz tak szybko, jak potrafisz. Poprowadzę cię.

W porządku.

„Harry! Nie rób tego!” - słyszałam z daleka krzyk Bitsy.

Harry prowadził mnie dalej, jego ręka na moim nadgarstku wykręcała moje ramię tak wysoko i mocno, że ból przeszył moje ramię aż do opuszków palców.

„Sprawiasz mi ból, Harry” - powiedziałam cicho.

„Mówiłem ci, Nina, zamknij się” - odparł Harry.

„Chcesz mnie zabić, proszę cię, żebyś przestał mi sprawiać ból, zanim zabierzesz mi wszystko.”

Jego ręka na moim nadgarstku ścisnęła się mocno, ale potem rozluźniła się i przesunął rękę odrobinę w dół moich pleców, więc ból osłabł i chociaż nie ustąpił, ale to było coś.

Dobra robota, teraz na to poczekaj, Okruszku – wyszeptał Charlie.

Wzięłam oddech.

Jesteśmy blisko, kochanie, powiedział mi Charlie.

Wypuściłam oddech i wciągnęłam kolejny.

Teraz! – krzyknął Charlie.

Odwróciłam się jednocześnie odciągając głowę do tyłu. Kiedy stałam twarzą do Harry’ego, rzuciłam głowę do przodu, moje czoło połączyło się z brodą Harry’ego i eksplodował ból, ale zignorowałam to, podniosłam kolano, szybko i brutalnie, łącząc się z jego kroczem. Harry wydał z siebie zaskoczone, zbolałe chrząknięcie, puścił mój nadgarstek, a ja sięgnęłam po pistolet, wykręcając go z jego ręki i robiąc dwa kroki do tyłu.

Zastrzel go, Nino! - wrzasnął Charlie.

Podniosłam pistolet i wycelowałam go w Harry’ego, krzycząc głośno do Charliego - „Nie mogę!”

Zrób to! - nalegał Charlie.

Harry, z jedną ręką na jego kroczu, jego górna część ciała zgięta prawie wpół, ale podniósł głowa i patrząc na mnie, zaczął kuśtykać się w moim kierunku.

„Charlie…” – wyszeptałam, trzymając pistolet w dłoni i drżąc – „nie mogę.”

Więc nie strzelaj… uciekaj!

„Bitsy” - wydyszałam.

Teraz! Teraz Nino! Biegnij!

Odwróciłam się i pobiegłam.

Moje buty na wysokich obcasach chrzęściły w śniegu i usłyszałam, jak Harry chrzęści za mną. Igły sosnowe smagały mnie po twarzy, śnieg spływał z nich, kłując mnie punktami po odkrytej skórze, gdy szłam dalej.

Skręć tutaj, skręć w lewo. Max nadchodzi, powiedział mi Charlie.

Ogarnęła mnie ulga.

Dzięki Bogu.

Biegnij dalej. Szybciej kochanie.

Skręciłam w lewo i próbowałam biec szybciej, ale ślizgałam się i zjeżdżałam, gdy moje buty na wysokich obcasach trafiały na skały, znajdując oparcie, zapadałam, gdy natrafiałam na pokrytą śniegiem murawę, ślizgając się i chwiejąc ponownie, gdy uderzały w kamień. Z każdym krokiem, który zrobiłam, słyszałam bolesne stękanie Harry'ego i jego stopy tupiące za mną.

Spojrzałam wstecz, tak jak robią wszystkie głupie bohaterki z horrorów.

Idź dalej, nie patrz, poinstruował mnie Charlie, po prostu biegnij.

Spojrzałam do przodu, kiedy czubek mojego buta zahaczył o coś twardego i poleciałam. Tak, jak robią to wszystkie głupie bohaterki w horrorach, upadłam, lądując z ciałem opartym jednocześnie na rękach i kolanach głupio, głupio tracąc broń.

„Cholera!” - krzyczałam.

Krzycz dalej! Max cię usłyszy! Jest blisko! – wrzasnął Charlie.

Ale nie udało mi się krzyczeć. Zamiast tego wypuściłam „uf”, gdy próbowałam wstać i zostałam zaatakowana od tyłu przez Harry’ego. Toczyliśmy się po śniegu z góry, plątanina rąk i nóg.

Walcz, drap, kop, gryź, krzycz, kochanie, krzycz! – rozkazał Charlie.

Krzyczałam głośno i przeraźliwie, i robiłam to dalej, walcząc, uderzając, przesuwając się, wymachując, drapiąc i kopiąc. Zatrzymaliśmy się na skale, która wydawała się twarda, zimna i ostra nawet przez moje ubrania, gdy mocowaliśmy się na niej, a ja wciąż krzyczałam, walcząc dalej. Dałam z siebie wszystko, ale Harry rzucił mnie na plecy i usiadł okrakiem. Nadal waliłam w jego klatkę piersiową, drapałam go w szyję i kopałam nogami, rzucając biodrami i krzycząc z przerażenia, gdy obie jego wielkie górskie dłonie obejmowały obie strony mojej głowy, szarpiąc ją tak, że moja broda znalazła się w moim gardle i wiedziałem, że wbije ją w skałę. Moje palce owinęły się wokół jego nadgarstków i wyciągnęłam się mocno, ale nie udało mi się poruszyć jego rękami.

WRZESZCZ! – krzyknął Charlie.

Wrzeszczałam.

Potem Harry zniknął, ponieważ Max dotarł, walczył z nim z boku i obaj polecieli. Wciągnęłam oddech z ulgą tak ekstremalną, że czułam, jakby przeszyła mnie, rozrywając mi wnętrzności. Wdrapałam się z powrotem na czworaka i wpadłam na coś, czyjeś ręce miałam pod pachami i wciągnięto mnie na górę.

Krzyknęłam ponownie, ale ponad moim krzykiem usłyszałam, jak Jeff krzyczy - „Maxwell!”

Znieruchomiałam i przeszukiwałam ciemność, by zobaczyć Maxa i Harry’ego na skraju skały. Harry był na kolanach, Max na nogach, z jedną z jego pięści trzymającą Harry’ego za szyję i Harry obiema rękoma drapał przedramię Maxa, gdy jego nogi szarpały się desperacko, próbując wsunąć stopy pod siebie, a druga pięść Maxa wielokrotnie, z obrzydliwym łomotem za obrzydliwym łomotem, łączyła się z twarzą Harry'ego.

„Max!” - kolejny krzyk, ten od Micka, gdy biegł i ślizgał się po śniegu w kierunku Maxa, ale Max się nie zatrzymał.

„Wszystko w porządku?” - zapytał Jeff, kiwnęłam głową, moje oczy nie opuściły Maxa ani na chwilę, gdy patrzyłam, jak nogi Harry'ego przestają się szarpać, a jego ręce słabną w ich zmaganiach z przedramieniem Maxa.

Jeff wystartował, gdy Mick dotarł do Maxa, owijając go obiema rękami, szarpnął go do tyłu, ale Maxa nie dało się powstrzymać. Jeff dotarł do trio, a potem zobaczyłam, jak zmaterializował się znikąd Cotton, a potem dotarli Brody, Steve, Darren, George, paru facetów, których nigdy wcześniej nie widziałam, i wreszcie Pete, i musieli wszyscy pociągnąć Harry’ego w jedną stronę, a Maxa w drugą.

Kiedy ich rozłączyli, Max szarpnął swoim ciałem i strząsnął z siebie ręce, stojąc nieruchomo jak posąg. Poruszała się tylko jego klatka piersiowa, jego oddech stał się ciężki, kłęby pary wylatywały szybko i mocno z jego ust, zapalając się w świetle księżyca i jego głowa była pochylona, a oczy przyklejone do Harry’ego. Harry upadł na przód, ale na łokciu z pochyloną głową, jakby nie mógł jej utrzymać.

Podniosłam się na nogi, zupełnie nieświadoma śniegu, który mnie przykrył, mokry i zimny wbity we włosy, osadzony w moich ubraniach i, potykając się, szłam do Maxa. Byłam dwa kroki dalej, kiedy odwrócił się do mnie. Poczułam, jak jego oczy uderzają we mnie przez ciemność, a moje kolana ugięły się, zanim udało mi się pokonać ostatnie metry.

Ale nie upadłam, ponieważ Max złapał mnie w ramiona i wciągnął głęboko w swoje duże, wysokie, silne ciało, trzymając mnie blisko, trzymając mocno, trzymając bezpiecznie.

Powiedziałem ci, że jest blisko, powiedział w mojej głowie Charlie; jego ton był żartobliwy, ale odczuwał ulgę.

To było zabawne i śmiałabym się, gdybym nie była zajęta płaczem.

„Trzymam cię, Księżno” – zagrzmiał mi do ucha chrapliwy głos Maxa.

Uniosłam ramiona, by owinąć go tak mocno, jak tylko mogłam, z tą odrobiną energii, która mi została, i wcisnęłam twarz w jego szyję. Jedno z ramion Maxa pozostało owinięte wokół mnie, a jego druga ręka zsunęła się w górę, dłoń ciepła na mojej szyi, palce w moich mokrych, splątanych śniegiem włosach i trzymał moją twarz w jego cieple, gdy szlochałam.

„Trzymam cię, mała” - wyszeptał - „Jesteś bezpieczna. Mam cię.”

Kiwnęłam głową w jego szyję i kiedy już się trochę pozbierałam, szepnęłam - „Bitsy gdzieś tam jest. Shauna też.”

„W porządku, kochanie” - wymamrotał Max, poczułam, jak jego usta opuszczają moje ucho i zapytał cicho kogoś innego - „Słyszeliście?”

„Zajmiemy się tym” - usłyszałam jak powiedział Mick, a potem poczułam ponownie ciepły oddech Maxa na mojej szyi.

„Trzymaj się mocno, Księżno” - nalegał, a ja zrobiłam, co mogłam, i trzymałam go jeszcze mocniej - „Właśnie tak.” - wyszeptał, odwzajemniając się ramieniem.

Rzeczy się działy wokół nas, ludzie rozmawiali, poruszali się, szept Steve'a za mną, jego ręka dotykała moich włosów, zanim odpadła, ale nic nie przebiło się przez fortecę, którą Max zbudował wokół mnie swoimi ramionami, ciałem, swoją siłą. Wszystko, czym był mój świat, było trzymane w jego ramionach.

Kiedy się pozbierałam, szepnęłam - „Max?”

„Tutaj, Nino” - odszepnął natychmiast - „Zawsze jestem przy tobie, Słonko.”

Zakrztusiłam kolejny szloch i wcisnęłam się głębiej w niego.

Potem zapytałam - „Zabierzesz mnie do domu?”

Ponownie Max odpowiedział natychmiast - „Absolutnie.”

Potem pochylił się, uniósł mnie w ramiona, zaniósł przez śnieg i sosny w górach Colorado, prosto do swojego Cherokee, gdzie delikatnie posadził mnie na siedzeniu pasażera, bezpiecznie zapiął pasami, wsiadł za kierownicę, a potem zabrał mnie do domu.